اگر در اینترنت به دنبال کسب اطلاعات برای خرید یک موبایل جدید هستید، حتماً تا به حال با عبارت های مخفف زیادی مثل CDMA، GSM، LTE و WiMax روبرو شده اید، مخفف هایی که تمامی ندارند. اما بهتر است در مقایسه ی این شبکه ها فقط به تفاوت هایی توجه کنید که به طور مستقیم بر روی شما اثر می گذارند. مثلاً در کلمه ی 4G باید بدانید که حرف G به جای کلمه ی Generation یا نسل قرار گرفته، چون 4G چهارمین نسل فناوری داده ی موبایل است. این کلمه توسط بخش رادیویی اتحادیه ی بین المللی مخابرات (ITU-R) تعیین شده است. LTE نیز از عبارت Long Term Evolution گرفته شده که به معنای فناوری تکامل بلندمدت می باشد و به طور کلی برای هم پا شدن با افزایش تقاضا به ایده ی بهبود سرعت پهنای باند بی سیم اتلاق می شود.
3G چیست؟
شبکه های 3G با هدف جایگزین کردن سیستم 2G آمدند. سیستم 2G یک پروتکل شبکه بود که فقط امکان استفاده از قابلیت های پایه ای چیزی را که ما اکنون آن را کاربری تلفن های هوشمند می نامیم فراهم می کرد. اکثر شبکه های 2G قادر به برقراری تماس تلفنی، ارسال و دریافت پیام های متنی ساده و جابجا کردن مقدار کمی اطلاعات از طریق پروتکلی موسوم به MMS بودند. با معرفی ارتباطات 3G، بسیاری از قالب های بزرگ تر داده از جمله صفحات HTML استاندارد، ویدیوها و موسیقی، بیشتر از قبل در دسترس قرار گرفتند. البته سرعت هنوز خیلی کند بود و لازم بود تا اکثر صفحات و داده ها به طور خاص برای این نوع از اتصالات کند، قالب بندی شده باشند. پروتکل جدید در مقایسه با استانداردهای 2G سریع بود، ولی هنوز برای جایگزین شدن با اینترنت ADSL خانگی مناسب به نظر نمی آمد.
4G چیست؟
در ماه مارس سال 2008، بخش ITU-R با تعیین مجموعه ای از استانداردها برای ارتباطات 4G، از همه ی سرویس دهندگان خواست تا به سرعت خود را با استانداردهای ارتباطی و سرعتی این فناوری هماهنگ کنند. برای کاربری تبلت و موبایل، حداقل سرعت ارتباط باید100 مگابیت بر ثانیه، و در موقعیت های ثابت مثل هات اسپات های موبایل این سرعت باید حداقل ۱ گیگابیت بر ثانیه می بود.
زمانی که این استانداردها معرفی شد، چنین سرعت هایی تا به حال در دنیای واقعی به گوش کسی نرسیده بود، چون این مقدار به عنوان هدفی برای پروژه های آینده نگرانه ی توسعه دهندگان فناوری بود و پرش بزرگی نسبت به فناوری فعلی به حساب می آمد. با گذشت زمان، این روش ارتباطی جدید نه تنها راه خود را به درون محصولات باز کرد، بلکه شبکه های 3G که قبلاً استفاده می شد هم آن قدر پیشرفت کرد که اکنون می توان آن را به عنوان یک 4G در نظر گرفت.
LTE چیست؟
LTE در مقایسه با 4G یک فناوری کامل و مستقل به حساب نمی آید، چون این سیستم با هدف دستیابی به سرعت 4G طراحی شد. امروزه در اکثر مواقعی که گوشی شما علامت 4G را نشان می دهد، در حقیقت چنین چیزی واقعیت ندارد. هنگامی که ITU-R برای اولین بار حداقل سرعت 4G را مشخص کرد، علی رغم پولی که شرکت ها برای رسیدن به این سرعت صرف کردند این مقدار کمی دست نیافتنی بود. سازمان رگولاتوری در پاسخ به این مشکل تصمیم گرفت که اگر LTE بتواند بهبودهای قابل توجهی نسبت به فناوری 3G داشته باشد آن را به عنوان 4G علامت گذاری کند.
با این تصمیم، شبکه ها بلافاصله شروع به تبلیغ سرویس های خود با عنوان 4G LTE کردند؛ با استفاده از این روش بازاریابی توانستند بدون این که بتوانند استاندارد حقیقی 4G را رعایت کنند، مدعی پشتیبانی از نسل بعدی ارتباطات باشند. این قضیه مثل این است که ایالات متحده ادعا کند که بر روی سطح ماه فرود آمده است چون فضاپیمای آن ها که حالا از فضاپیمای قبلی بهتر شده توانسته تا نزدیکی ماه پیش برود. البته این روش خیلی هم حیله گرانه نیست، چون علی رغم ناپایداری سرعت در مناطق و شبکه های مختلف، تفاوت بین 3G و 4G به راحتی قابل تشخیص است.
حالا بگذارید با ذکر LTE-A کمی بحث را پیچیده تر کنیم. این عبارت مخفف کلمات Long Term Evolution Advanced و به معنای فناوری تکامل بلندمدت پیشرفته است که ما را یک قدم به فناوری 4G واقعی نزدیک تر می کند. این فناوری سرعت بیشتر و پایداری بهتری نسبت به LTE معمولی دارد. این تکنولوژی همچنین به صورت وارونه هم سازگار است و می تواند با ترکیبی از کانال ها کار کند، پس به جای وصل شدن به قوی ترین سیگنال موجود، می توانید به طور همزمان از چندین منبع مختلف، داده دریافت کنید.
سرعت
حالا سوال واقعی این است که آیا تفاوتی بین شبکه های 4G و LTE حس می کنید؟ اگر در حال استفاده از فناوری LTE باشید، آیا سرعت دانلود شما بالاتر خواهد بود؟ احتمالاً نه، مگر این که در شهرهای اصلی باشید. با وجود این که تفاوت بین شبکه های 3G و شبکه های 4G یا LTE کاملاً مشهود است، اما سرعت آپلود و دانلود در بسیاری از شبکه های 4G و «4G واقعی» تقریباً یکسان است. معرفی فناوری LTE-A زمینه ساز ایجاد تغییر بود، ولی شاید تجربه ی شما متفاوت باشد. LTE-A در حال حاضر سریع ترین ارتباط موجود در میان شبکه های بی سیم است.
منابع مورد نیاز
ایجاد ارتباط 4G به دو چیز نیاز دارد. اول شبکه ای که بتواند از سرعت های لازم پشتیبانی کند، و دوم دستگاهی که قادر به وصل شدن به چنین شبکه ای باشد و امکان دانلود با چنین سرعتی را داشته باشد. اگر موبایلی از ارتباط 4G LTE پشتیبانی کند، به این معنا نیست که هر سرعتی بخواهید می توانید دریافت کنید. در مثالی مشابه می توان گفت که داشتن یک اتومبیل با امکان حرکت تا سرعت 322 کیلومتر در ساعت به معنای این نیست که می توانید در یک اتوبان معمولی با چنین سرعتی حرکت کنید.
اپراتورها قبل از این که واقعاً قادر به ارائه ی سرعت LTEباشند، موبایل هایی می فروختند که قابلیت دستیابی به سرعت دلخواه آن ها را داشت، تا این که آن ها آرام آرام شروع به آزمایش این سرویس در منطقه های کوچک کردند. سرویس LTE اکنون تقریباً گستردگی خوبی دارد، اما اگر در شهرهای بزرگ زندگی نمی کنید، ابتدا ببینید که آیا LTE در شهر شما پشتیبانی می شود یا نه. سپس با توجه به وجود یا عدم وجود این سرویس و همچنین برآورد هزینه هایی که تهیه ی بسته های LTE بر روی دستتان می گذارد می توانید تصمیم بگیرید که موبایلی با پشتیبانی از 4G بگیرید یا پول هایتان را نگه دارید و یک موبایل قدیمی تر خریداری کنید.
چه چیزی در انتظار ماست؟
اپراتورها مدتی است که آزمایش نسل پنجم ارتباطات موبایل یا همان 5G را شروع کرده اند، ولی هنوز کارهای زیادی باقی مانده است. تا این لحظه توافقی بر سر یک استاندارد واحد صورت نگرفته و به نظر نمی رسد که حداقل تا سال 2020 رخ 5G را ببینیم. البته با در نظر گرفتن اتفاقاتی که برای 4G پیش آمد باید چندین سال بیشتر از این تاریخ منتظر بمانیم تا این نسل هم به گستردگی جهانی برسد.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.